No.
Titel

02198
Sweet Concrete

Anke Bemelmans (ooit redactrice bij het inmiddels failliete blad Avier: en illustratrice bij Kijk & Cake) staat op het punt om definitief naar het grote publiek door te breken met haar bundel Sweet Concrete. De teksten komen uit de koker van Walter Teunissen, spoken word-kunstenaar en tekstdichter. Afgelopen zomer ontmoette Bemelmans Teunissen in New York tijdens de God of the Universe conferentie. Aldaar ontstond het idee om de krachten te bundelen. Het resultaat mag er zijn. De forse dosis zelfspot enerzijds en de haarscherpe tekenstijl anderzijds, maakt Sweet Concrete een must voor iedere stripliefhebber.

Produkt No. 010
Omschrijving Sweet Concrete (Anke Bemelmans)
Afmetingen 130 x 170 mm
Gewicht 50 gram
Kleur Wit, groen, rood
Materiaal Papier, inkt
Prijs € 9,95
Inclusief Intervieuw met Bemelmans (zie ook hieronder)
Exclusief
Opmerkingen

Hoe te bestellen Maak het verschuldigde bedrag over op girorekening 8366713 t.n.v. Dier in Bedrijf, Amsterdam, o.v.v. het produktnummer en uw adres. Alle prijzen zijn inclusief BTW en portokosten.

[Meer Dier in Bedrijf produkten]

"Uiteindelijk is iedereen een vrouw"
Het engagement van Anke Bemelmans, debutante met Sweet Concrete

Na jaren lang gewerkt te hebben als illustratrice, staat Anke Bemelmans (38) op het punt definitief door te breken naar het grote publiek als striptekenaar. Vikky Augustus zocht Anke op en vroeg haar het hemd van het lijf over Franse manga, vrouw-zijn, Walter Teunissen en haar zoektocht naar de Indische prins Gautama.

"Alles van waarde is weerloos" mompelt Anke terwijl ze me een kop koffie met een gebroken oor voorzet. Gehuld in ochtendjas verontschuldigt ze zich voor de tweede maal dat ze onze afspraak was vergeten. "Het is gisteren met Michiel erg laat geworden. Die lul komt er bij mij niet meer in". De koffie maakt veel goed.

Anke Bemelmans, 38 jaar en striptekenaar, woont in een nieuwbouwwoning in Noord. Overal staan dozen met net ingepakte of nooit uitgepakte spullen. Een binnenvallende zonnestraal verwarmt een rode kater die ligt te spinnen op de bank die tevens dienst doet als bed. In de vensterbank staat een sanseveria die zijn doodstrijd al jaren geleden heeft gestreden. Er hangt een vergeeld wenskaartje aan met: "Een vrouwentong voor Anke".

Als illustratrice begon Anke haar loopbaan bij het weekblad Kijk & Cake. Begin 1997 maakte ze de overstap naar het vermaarde periodiek Avier:, waar ze toetrad tot de redactie. Een interne machtsstrijd binnen de Avier:-directie werd het blad noodlottig. De verantwoordelijke personen weken met de inhoud van de kas uit naar het buitenland en Anke dreigde op te draaien voor een jaar lang financieel- en organisatorisch wanbeleid. In hoeverre ziet ze het Avier:-debâcle als een persoonlijk falen?
"Waar er twee vechten, hebben er twee schuld, en bovendien was het drie tegen één. Frank (directielid, VA) heeft zich welliswaar nooit echt tegen mij gekeerd, maar op veel steun kon ik ook niet rekenen. Hij was toch vooral met z'n eigen problemen binnen het Avier:-team bezig. Toen hij zich na het vertrek van de overige teamleden volledig gedeprimeerd afzonderde in Ruigoord, heb ik in m'n eentje de laatste editie van Avier: samengesteld en uitgebracht. Dit wil ik als een persoonlijke overwinning zien, niet als een afgang."

Toen je in 1983 na acht jaar brak met Roy Thomas heb je in Tijd gezegd: "Mannen zijn de kiezelstenen in mijn schoenen". Hoe kijk je terug op de periode met Roy?
"Over mijn tijd met Roy wil ik het liever niet meer hebben. De deksel ligt definitief op de beerput. Thank God for death."

Zie je mannen nog steeds als een blok aan je been?
"Het is voor mij heel belangrijk om een strikt onderscheid tussen werk en privé te maken. Mannen zijn hele complexe wezen als het er op aan komt. 'You can't live with them, you can't kill them.' Als je er van uit gaat dat je van fouten leert, dan heb ik van Roy heel veel geleerd. Van alle mannen in mijn leven trouwens. Met Walter (Walter Teunissen, VA) heb ik tijdens Sweet Concrete heel nauw samengewerkt. Walter is een heel zacht mens, een man die oprecht kan huilen, een verademing!" Anke slaakt een zucht en gooit haar haar los. "Uiteindelijk is iedereen een vrouw."

Walter Teunissen is een man uit de spoken word corner. Jullie samenwerking is daarom op z'n minst opmerkelijk te noemen.
"In mijn illustraties ben ik altijd erg tekstueel bezig. Ik probeer met mijn tekeningen een verhaal te vertellen. Walter is in zijn teksten als spoken word kunstenaar vaak heel beeldend. Dit vormde de perfecte synergie voor Sweet Concrete. Mijn werk bevat veel sinister futurisme. Ik laat me zowel inspireren door de theorieën van Popper als door het werk van Munch. Tijdens het tekenen luister ik veel naar Nirvana-muziek. Walter is ook wel melancholisch, maar meer met zo'n zuidelijke inslag van een lach en een traan. He makes me laugh."

Je noemt je werk sinister futuristisch. Voel je je behoren tot de Franse manga scene?
"Ja en nee." Lachend: "Dit huis staat nog altijd op Hollandse klei. Maar ik zal niet ontkennen dat ik een grote fan ben van Henri Farfadet. Zijn Relent Max-serie volg ik al jaren op de voet. Heerlijke strakke lijn, een echte meester. De Franse manga kenmerkt zich door geliktheid, dat zie je trouwens in de HK-reeks duidelijk. Momenteel teken ik voor DeLuxe Comics aan De Terugkeer van Witte Hubrecht. Ik heb me voorgenomen hier met een strakkere lijn en minder persoonlijk engagement te tekenen. Toch blijft mijn eigen werk veel losser, veel ruwer. Dus echt verwant voel ik me niet, wel supporter."

Je bent onlangs in Amerika geweest. Het land van jeans, candybars en teenagers...
"Amerika heeft veel gezichten. Ok, veel jeans en teenagers, maar je hebt er ook veel armoede en mooie natuur. Veel mensen gaan naar de States met het idee definitief door te breken. Dat had ik in het begin ook heel sterk. Toen ik van The God of The Univers Foundation een uitnodiging kreeg om bij het jaarlijks congres aanwezig te zijn, voelde ik me vereerd, maar dacht ik tegelijkertijd: dit is mijn kans, hier moet ik naar toe. Achteraf gezien is zo'n doorbraak natuurlijk onzin. Amerika is tig-keer groter dan ons kleine gehuchtenlandje waar iedere boeren knuppel op een zeepkist de nationale televisie haalt.
"Op het congres in Seattle ontmoette ik Walter. Ik kende hem eigenlijk alleen van zijn radioprogramma Dicht in je Blootje. Tijdens een lunch in het congrescentrum zat hij aan dezelfde tafel als ik. Hij probeerde aan drie Japanners in gebrekkig Engels uit te leggen wat spoken word is. Ik heb 'm toen geholpen - mijn Engels is veel beter! - maar die Japanners waren niet erg gecharmeerd van Walter. We raakten aan de praat en van het een kwam het ander. We kwamen erachter dat we in hetzelfde hotel logeerden en in de lounge hebben we tot diep in de nacht over ons werk en leven gepraat. Toen is het idee ontstaan om samen iets te doen. Terug in Nederland heeft Walter me gebeld met de vraag of ik Sweet Concrete wilde doen."

Wat was het uitgangspunt voor Sweet Concrete?
"We wilden inspelen op het jaar 2000 door in tweeduizend pagina's een soort reis door de tijd te maken. Toen bleek dat Sweet Concrete pas begin 2000 zou uitkomen, hebben we besloten van het oorspronkelijke concept af te stappen. Walter kwam toen met het idee een helden-epos te maken. In deze formule kon ik veel persoonlijke ervaringen verwerken."

Is Sweet Concrete autobiografisch?
Lange stilte. Anke neemt een slok koffie en staart glazig naar buiten. Dan, resoluut: "Nee, Vikky. Jouw interviews zijn toch ook niet autobiografisch."

Hou je van mensen?
"Ik geloof in mensen. Wanneer ik naar het Journaal kijk, zie ik alleen maar rottigheid. Maar er gebeuren ook zo veel mooie dingen! Kunst bijvoorbeeld. Dat kleine vlammetje geluk probeer ik in mijn tekeningen te verwerken. Hoewel de mensen die ik teken niet perfect zijn, zijn het stuk voor stuk individuen. En dat is mooi.
"In India heb ik geleerd dat de grootste schoonheid in de kleinste dingen kan zitten. Wat dat betreft bestaat er een grote gap tussen Amerika en India. Indiërs zijn vaak heel arm in materieel opzicht. In geestelijke zin leven ze in rijkdom. Dat komt door het Boeddhisme. Ik voel me erg aangetrokken tot Boeddha. Ook ik ben voortdurend op zoek naar de prins van Gautama. In het Westen verlangen veel mensen zonder het te weten ook naar Boeddha. Uiteindelijk is iedereen een Boeddhist."

De bel gaat. Een jongen, volledig in jeans gehuld, stapt verlegen de kamer binnen. "Hallo, ik ben Michiel". Anke kortaf: "Je komt erg ongelegen, Michiel. Ik bel je nog wel. Trek je de deur goed achter je dicht." Bij het dichtvallen van de deur verzucht Anke: "Oscar Wilde zei ooit: 'Mannen geven de vrouwen het goud van hun leven, maar ze willen het altijd in wisselgeld terug'."

Gevonden onder "boek":
1  [Bestempel jezelf nooit met inkt]
2  [Correct Groeten]
3  [De Wereldvlag]
4  [Nationale Boek-verbrandings Dag (NTBK-VBDG)]

Gevonden onder "vrouw":
1  [Cijfergeslachts associatie]
2  [Tuesday Woman]

Gevonden onder "009801-dkr":
1  [Eeuwkalender 2000-2100]
2  [Er moet nog veel gebeuren]
3  [Geënsceneerd]
4  [Oost]
5  [Performance tot het jaar 2000]
6  [Snus]
7  [Verhinderd]
8  [Zuid]
9  [Zwarte Vlag]

Dier in Bedrijf Archief ©